Het commune strafrecht (of gemeen strafrecht) omvat het klassieke strafrecht. Het is een verzamelnaam voor alle misdrijven uit het Strafwetboek. Dit zijn (naast enkele uitzonderingen) in de regel de vaakst voorkomende delicten.

• Moord
• Doodslag
• Geweldmisdrijven (slagen en verwondingen, afpersing,…)
• Inbreuken op de drugwetgeving
• Georganiseerde misdaad (criminele organisatie, vereniging (“bendevorming”),…)
• Mensenhandel
• Mensensmokkel
• Vermogensdelicten: diefstal, misbruik van vertrouwen, oplichting, heling,…
• Wederrechtelijke vrijheidsberoving
• Zedenmisdrijven (verkrachting, aanranding van de eerbaarheid,…)
• Brandstichting
• Wapendelicten
• Stalking- belaging
• Corruptie
• Valsheid in geschrifte
• …

Dit betreft het strafrecht dat wordt toegepast op misdrijven die verband houden met fiscaliteit, vennootschappen,… kortom handelingen met een financieel-economisch karakter. Vaak gaat dit gepaard met misdrijven uit het commune strafrecht (oplichting, corruptie, witwassen, misbruik van vertrouwen, valsheid in geschriften,…).

Het betreft een tak bestaande uit een complex geheel van wetgeving, voortkomende uit diverse wetgeving: internationale wetgeving, Europese wetgeving, nationaal niveau,…

• Witwassen
• Fiscale fraude
• Handel met voorkennis en marktmisbruik
• Ondernemingsstrafrecht
• …

Het verkeersstrafrecht is het onderdeel van het strafrecht dat zich bezighoudt met het verkeer. De meest bekende voorbeelden zijn natuurlijk te snel rijden of rijden onder invloed van drugs of alcohol (dronkenschap en/of intoxicatie). Ook vallen het veroorzaken van een ongeval of onopzettelijke doding/onopzettelijke slagen en verwondingen in het verkeer onder verkeersstrafrecht.

In de volksmond worden dronkenschap en alcoholintoxicatie vaak door elkaar gebruikt, hetgeen nochtans niet juist is.

Dronkenschap is namelijk een feitelijke toestand waarbij de Rechtbank zich onder meer laat leiden door de vaststellingen van de politiediensten die bijvoorbeeld een checklist maken (waggelende gang, braken, wanordelijke kledij, of men een muntstuk kan oprapen, een rekensom kan maken, plakkerige mond, oriëntatie in tijd en ruimte, slaperig zijn, zware oogleden,…).

Er is sprake van dronkenschap wanneer iemand onder invloed is van alcohol en daardoor de controle over zijn daden verliest en dus niet meer het vermogen heeft om te sturen. Het is derhalve geen “meetbaar” misdrijf in tegenstelling tot alcoholintoxicatie.

Alcoholintoxicatie betekent immers enkel en alleen dat men een bepaalde hoeveelheid alcohol in het lichaam heeft overschreden. Dit wordt gemeten aan de hand van de hoeveelheid alcohol (mg) per ml uitgeblazen alveolaire lucht of via een bloedanalyse.

De bestraffingen van verkeersmisdrijven kunnen een gigantische impact hebben op uw dagelijks leven, bijvoorbeeld wegens een opgelegd rijverbod.

In bepaalde gevallen vraagt het openbaar ministerie zelfs een levenslang rijverbod, bijvoorbeeld wanneer men vervolgd wordt wegens rijden onder invloed van verdovende middelen.

Mr. Buytaert kan u helpen dit te voorkomen, dan wel het rijbewijs sneller terug te krijgen.

Indien u vervolgd wordt wegens het veroorzaken van een verkeersongeval, dient te worden geanalyseerd of de beklaagde ook daadwerkelijk een foutieve handeling stelde waardoor het ongeval werd veroorzaakt.

Als er bij een verkeersongeval doden of gewonden betrokken zijn, wordt er door de slachtoffers meestal een schadevergoeding gevraagd voor de Politierechtbank of Correctionele Rechtbank (in hoger beroep) (letselschade).

Ook hierbij zal mr. Buytaert u bijstaan weze het als beklaagde of als slachtoffer.

• Rijden onder invloed van alcohol of andere middelen
• Snelheidsovertredingen
• Vluchtmisdrijf (al dan niet met gekwetsten)
• Verkeersongevallen (onopzettelijke doding, onopzettelijke slagen en verwondingen,…)
• …

Indien een strafrechtelijk dossier een grensoverschrijdend aspect heeft, kan het kantoor terugvallen op diverse advocaten in het buitenland die aldaar hoog ingeschat worden, hierbij in het bijzonder (maar niet alleen) in Nederland.

Uitlevering en overlevering zijn twee rechtsfiguren uit het internationaal / Europees strafrecht waarbij een aanzoekende staat aan de aangezochte staat vraagt om een persoon over te brengen.

Een uitlevering houdt in dat dit gebeurt tussen twee staten op grond een tussen hen afgesloten verdrag. Deze procedure is per definitie politiek aangezien de beslissing tot uitlevering genomen wordt door de Minister van Justitie.

Een overlevering betekent dan weer dat dit gebeurt middels een Europees aanhoudingsbevel (EAB) tussen EU-lidstaten onderling. In tegenstelling tot de uitlevering wordt de beslissing hier genomen door de rechterlijke macht en niet door een politiek orgaan.

Een uitlevering van een verdachte die nog zijn proces dient te krijgen, noemt men een vervolgingsuitlevering, een persoon die wordt uitgeleverd en reeds veroordeeld werd, betreft een executie-uitlevering.

De procedure begint steeds met het uitvaardigen van een Europees aanhoudingsbevel tegen de desbetreffende persoon ofwel middels een signalering in het Schengen-informatiesysteem (SIS).

Vanaf het moment dat de gezochte persoon in België gearresteerd wordt (België zijnde dus de aangezochte staat), dient deze binnen de 48 uur te verschijnen voor de Onderzoeksrechter.

Hierbij heeft de gezochte persoon het recht om bijgestaan te worden door een advocaat. Dit wordt ook uitdrukkelijk meegedeeld. De gezochte persoon heeft steeds het onvoorwaardelijke recht op vrij verkeer met diens advocaat.

De Onderzoeksrechter zal de persoon ondervragen en zal dan beslissen om de betrokken persoon ofwel in hechtenis te plaatsen (in de gevangenis) ofwel onder voorwaarden vrij te laten.

Vervolgens zal de betrokkene binnen de 15 dagen voor de Raadkamer moeten verschijnen die uitspraak zal doen over de al dan niet tenuitvoerlegging van het Europees Aanhoudingsbevel.

Indien de Raadkamer het Europees Aanhoudingsbevel ten uitvoer legt, kan men hiertegen hoger beroep aantekenen binnen de 24 uur na de betekening van de beslissing.

Nadien dient de Kamer van Inbeschuldigingstelling binnen de 15 dagen uitspraak te doen over het hoger beroep.

De termijnen van 15 dagen gelden steeds op straffe van vrijlating, zodat de betrokken persoon dient te worden vrijgelaten indien de termijnen van 15 dagen niet gerespecteerd worden.

In zaken van overlevering en uitlevering geldt steeds het zgn. “specialiteitsbeginsel”. Dit betekent dat de gezochte persoon enkel van zijn vrijheid kan worden beroofd voor het strafbaar feit waarvoor hij werd overgeleverd/uitgeleverd.

Een gezochte persoon kan steeds opteren voor een zgn. “verkorte procedure”. Dit betekent dat de gezochte persoon steeds kan instemmen met zijn overlevering naar de aanzoekende (uitvaardigende) staat.

Let wel, indien de gezochte persoon opteert voor deze verkorte procedure, doet deze automatisch afstand van het specialiteitsbeginsel.

Opdat een overlevering wettig zou zijn, dient te zijn voldaan aan diverse voorwaarden en vormvereisten:

Het strafbaar feit moet in aanmerking komen voor overlevering; er zijn immers diverse feiten waarvoor een overlevering wettelijk niet mogelijk is; Dubbele incriminatie: het feit moet in beide landen strafbaar zijn, behoudens de door de Belgische wetgeving gemaakte uitzonderingen; De over te leveren persoon moet meerderjarig zijn. Er is echter wel rechtspraak van het Hof van Cassatie die bepaalt dat de vervolgingsoverlevering van een minderjarige van minstens 16 jaar oud kan indien de feiten aanleiding kunnen geven tot de “uithandengeving”; De feiten in beide landen vervolgd kunnen worden (vervolgingsuitlevering) of de reeds opgelopen veroordeling tenuitvoer kan worden gelegd (executie-uitlevering). Dit wil zeggen dat er geen wettelijke beletsels mogen zijn zoals verjaring van de strafvordering of van de straf, er geen amnestie of immuniteit mag zijn,…